Oude verhalen en grote schatten

De legende van de heilige Barbara, beschermheilige van de mijnwerkers, is echt geen lieflijk oud sprookje. Volgens de overleveringen leefde de martelares in de 3e eeuw en was ze God onvoorwaardelijk trouw, ondanks de toenmalige christenvervolgingen. Daarom werd ze door haar vader verstoten, in een toren opgesloten en na negen jaar gevangenschap koelbloedig door hem onthoofd. Eerst kon ze nog naar een rotsspleet vluchten, die zich als door een wonder voor haar opende. Maar ze werd door een herder verraden en dat leidde alsnog tot haar dood. Volgens de legende wordt de betekenis van de mijnbouw voorgesteld door de afbeelding van de rots, die zich opende en de heilige verborgen hield, als symbool voor het openen van de aarde door de mijnbouw. De wandeltocht van vandaag, naar de Turracher Höhe midden in biosferenpark Nockberge, draait ook helemaal om wat zich daar ondergronds afspeelt.

“De heilige Barbara zal vandaag met ons meegaan”, vertelt almbutler Elmar. “We wandelen namelijk over de zogenaamde Barbaraweg naar de steenbergen en mijngangen van de vroegere mijn.” Zo gezegd, zo gedaan. Al klopt dat ‘wandelen’ eerst niet helemaal: we zweven met de kabelbaan naar 2.000 meter hoogte. Boven aangekomen waait er een verfrissende bergwind om onze oren en genieten we van het schitterende uitzicht. “We hebben nog bijna 200 hoogtemeters voor de boeg. Dan komen we bij de zogenaamde ‘Drei-Seen-Blick’ - het uitkijkpunt over drie meren. Daar kijken jullie pas echt jullie ogen uit“, belooft Elmar en zet de pas erin.

Een van de theorieën is immers, dat hij een vreselijke alcoholvergiftiging had... Ik denk hier nog even over na en wandel mee naar boven. Een paar minuten later staan we bij het uitkijkpunt over de drie meren. Elmar heeft niets teveel gezegd, het uitzicht is fantastisch. Kleine mistslierten trekken weg over de bergweiden aan de overkant, de Schwarzsee, Grünsee en Turracher See schitteren en de zon, die steeds weer door de wolken schijnt, tekent dansende figuren op de omringende bergen.

Wij gaan na deze interessante reis langzaam weer terug naar ons beginpunt, waar we voor we afscheid van elkaar nemen nog met regionale lekkernijen op krachten komen. Wat een dag, wat een verhaal. We nemen afscheid met de traditionele mijnwerkersgroet: Glück auf!