Een zomer in de bergen, net als toen

Het op 1.75 meter hoogte gelegen bergdorpje St. Lorenzen in het UNESCO biosferenpark Nockberge biedt een fantastisch uitzicht. De kerkklok van de gelijknamige parochiekerk is tot in het dal te horen. Het is 10.00 uur. We hebben afgesproken met Markus Böheim, een ranger van het biosferenpark. Met hem gaan we vandaag een wandeling maken. "Dit boerenbergdorp stamt ongeveer uit het jaar 1200", zegt Markus. Het dorp had ooit ruim 100 inwoners, nu staan er slechts 17 woonadressen geregistreerd. "We bevinden ons hier in de hoogstgelegen parochie van Karinthië, die aan de heilige Laurentius is gewijd." We kijken vol eerbied naar het hoogaltaar, iedereen kan zijn gedachten even laten gaan. Eén ding is meteen duidelijk: deze plek is bijzonder. Voor Markus heeft deze plek zelfs iets iets magisch. "Probeer langzaam te lopen en laat alle indrukken maar binnenkomen."

Iedereen geniet van de stilte terwijl we het wandelpad naar het ‘St. Lorenzener Hochmoor’ volgen. Op mijn telefoon is duidelijk zichtbaar dat we ver van de bewoonde wereld zijn: er is geen bereik. Dat komt goed uit, lekker rustig! De melodieën van de vele vogels in dit Natura 2000 natuurbeschermingsgebied zijn veel mooier dan de notificaties van mijn mobiel. Zo wonen hier heel veel mezen, spechten, paapjes en notenkrakers. Dit veengebied is tijdens de laatste ijstijd, zo'n 10.000 jaar geleden dus, ontstaan. "We staan nu op een plek waar vroeger alles onder water stond", aldus Markus. Het gebied is daarna uitgegroeid tot een elf hectare groot hoogveen, waar de plaatselijke boeren ooit turf hebben gestoken. “Dat gebeurde met een speciale spade. De turfblokken werden vervolgens gedroogd, opgeslagen in een hut aan de rand van het veen en daarna naar de turfmolen getransporteerd voor verdere verwerking.” In 1968 kwam om economische redenen een einde aan het winnen van turf. Tegenwoordig wordt dit natuurjuweeltje met rust gelaten. Op een uitkijkplatform kunnen we genieten van een fenomenaal uitzicht over dit prachtige gebied.

In St. Lorenzen omarmen ze het gezegde ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’ nog altijd helemaal. De lokale inwoners koesteren hun ‘schatten’ al van generatie op generatie. Hertha Pertl is ook zo iemand. Aan het einde van onze wandeling ontmoeten we haar in haar restaurant. We smullen er van een regionale ‘Brettljause’ met onder andere Glundner kaas, Gurktaler spek, worstjes en vers boerenbrood en genieten van het prachtige uitzicht tot in het dal. Ergens daar beneden wacht het leven van alledag weer op ons. Maar dat moet nog maar even wachten. Want nu zit ik nog heerlijk in mijn time-out bubbel. En voor mij is het zeker: biosferenpark Nockberge is daarvoor dé plek.