Mysterieuze bergkloven
en wild bruisend water

Vanaf de parkeerplaats moeten we nog via een tunnel onder de spoorlijn door, daarna staan we op het idyllische beginpunt van de Barbarossakloof in de aangename schaduw van een oude linde.

Het bladerdak van de boom reikt tot boven de fundamenten van het voormalige Klinzer Schloss - getuige van de indertijd bloeiende staalproductie hier in Mühldorf. Via een sprookjesachtige bebladerde doorgang komen we in de legendarische wereld van de Barbarossakloof. "Toen ik langs deze waterplaats kwam, moest ik er weer aan denken hoe onze keizer Barbarossa - Roodbaard - ooit vertelde dat rivieren bij alle volken en in alle tijden de grens tussen onze wereld en gene zijde vormden. Eerbiedig bekeek ik het stromende water, het leek haast te leven...". Zo begint de sage over de ontmoeting tussen Roodbaard en de duivel. Hier is nu geen duivel te zien, maar het sappige groen dat rond de rotsen groeit, valt ons wel meteen op.

De overwoekerde rotsen lijken het verhaal over Roodbaard te bevestigen. De duivel verbande Roodbaard naar deze kloof, waar hij nog steeds wacht tot hij bevrijd wordt. Een zeldzame plant, bijzonder water, een merkwaardig dier en een fonkelende steen kunnen Roodbaard bevrijden. Dat is tot nu toe niet gelukt en daarom omhult het groene mos de rotsen als een lange baard.

Voor de volgende wandeling gaan we op pad naar natuurmonument Raggaschlucht in Schmelzhütten. Hier bij de ingang van de kloof spettert de beek nog rustig, maar uit de kloof klinkt het luide geraas van het water al. Boven de ingang hangt een groot rotsblok, ingeklemd tussen de rotswanden. Het laat ons beseffen met wat voor kracht zelfs rotsblokken van deze grootte na het smelten van de sneeuw moeiteloos door de rivier meegevoerd worden. Tussen de steil naar boven oprijzende rotswanden wordt het pad steeds smaller en onder mijn voeten gaat de beek met een enorm geraas tekeer.

Tijdens de zomerse warmte is de kloof heerlijk verfrissend. Er stijgt een lichte waternevel op uit het razende water en dat voelt aangenaam koel aan op mijn huid. Zo hier en daar is het pad wel wat glad, maar de dwarsstrepen maken het lopen gemakkelijker. In 2008 heeft storm 'Paula' het hele pad vernield en pas twee jaar later kon de kloof weer geopend worden. Zo blijft de natuur voor ons mensen altijd onberekenbaar, ze maakt ons bewust van onze grenzen en blijft fascineren. Van de storm van toen is nu niets meer te zien.

Langzaamaan valt er weer meer licht op ons en na 800 meter en 200 hoogtemeter bereiken we het einde van de kloof. Hierboven houden we even pauze in de warme zon en laten we onze blik over de bergen van de Kreuzeckgroep dwalen. Er komt ook een vlinder aan, die naast me op een bloem gaat zitten. Daarna lopen we via de steile Almstraße terug richting dal naar het beginpunt van onze tocht.

In het Gasthaus zur Raggaschlucht maken we kennis met Annemarie, de kleindochter van de vroegere gastheer. We worden verwend met kaasnoedels en gebak. Voor haar grootvader aan het einde van de 19e eeuw met veel idealisme mede mogelijk maakte dat de Raggaschlucht toegankelijk werd, gebruikten jagers en houthakkers de kloof als doorsteek naar de Ragga-alm. Een roekeloze onderneming, als ik aan de bruisende beek denk.

Tijdens de ontsluiting van de kloof zekerden de arbeiders hun ladders met kabels, om de verankeringen in de rotsen te kunnen slaan. Het pad liep vroeger nog veel dichter langs het water:

Daarom zijn de bruggen nu wat hoger, maar het pad is nog steeds indrukwekkend voor groot en klein. En met een beetje voorzichtigheid is een wandeltijd van 60 tot 90 minuten voor iedereen goed te doen.