In heel Karinthië kun je onder de noemer 'magische momenten' genieten van bijzondere activiteiten die een vakantie aan de 'sunny side' van de Alpen onvergetelijk maken. Zoals de unieke dagtocht met een gids op de Pasterze gletsjer in Nationalpark Hohe Tauern.
Een dag op het 'eeuwige' ijs in Nationalpark Hohe Tauern; dat is in een notendop een van de 'magische momenten' die je sinds kort op de Pasterze kunt ervaren. Vandaag gaan we op pad naar het grootste, bevroren ijsveld van de oostelijke Alpen. De uitlopers van deze gletsjer kun je alleen bereiken via de Großglockner-Hochalpenstraße. Waarna nog een ritje bergop met de kabeltrein volgt en een geologisch educatief wandelpad. Iedere bezoeker van het nationale park mag er heen. Toch mogen alleen mensen met hoogalpine ervaring zich op het gegroefde ijs wagen. Maar je kunt ook met een ervaren gids mee. In ons geval is dat Martin, een van de beroemde 'berggidsen van Heiligenblut'.
In Heiligenblut staat de wieg van het moderne alpinisme: hier werd 150 jaar geleden de eerste berggidsenvereniging van Oostenrijk opgericht. Een paar jaar daarvoor beklom keizer Franz Josef het uitkijkplatform, dat sindsdien de naam van deze Habsburger draagt. Op deze plek met z’n levensgrote standbeeld van de keizer, kun je de Pasterze gletsjer en de hoogste berg van Oostenrijk, de Großglockner (3.798 m.), tegelijk fotograferen.
Een ranger van het nationale park begeleid je tijdens de wandeltocht niet alleen naar het ijs, maar heeft ook een grondige geologische kennis van dit gletsjerfenomeen. "We nemen ongeveer vier uur de tijd. Hoe ver we komen, kan ik nu nog niet zeggen. Drie weken geleden was ik voor het laatst op de gletsjer, en intussen ziet het er hier weer helemaal anders uit. Ik baan mezelf met mijn gasten elke keer een nieuwe route door de plooien, spleten en steile breuken. Misschien komen we tot de Hufeisenbruch (een breuk in de gletsjer). Of we blijven op de onderste helft, omdat hier al zoveel te ontdekken is", vertelt de gids bij het uitleggen van de planning voor deze ochtend.
Onze trekking begint op de plek waar de Pasterze in 1856 nog op ooghoogte lag met keizer Franz Josef, waar dit punt naar vernoemd is. Tegenwoordig moeten we vanaf het uitkijkpunt van de keizer ongeveer 300 meter omlaag, voor we de eerste stap op het ijs kunnen zetten. Dus stappen we in de historische gletsjertrein; een kabelbaantje dat ons omlaag brengt naar het ijs. Zelfs daarna duurt het nog even voor we bij de gletsjer zijn. We wandelen langs een waarschuwingsbord dat vermeldt dat je hier op gympen echt niet verder kunt. Daarna volgt een meer waarin fijn zand – het zogenaamde gletsjerslijpsel – zich ophoopt en uiteindelijk komen we bij het midden van de gletsjertong van de Pasterze. Daar gaan we op klimijzers verder.
Nu begint het echte werk. Iedere paar meter duikt er links of rechts van ons een spleet op, waarvan we de diepte alleen kunnen peilen aan de hand van het geluid dat vanaf de gletsjermolen onder ons naar boven komt. Bijzonder indrukwekkend: het felle blauw dat vanuit de diepte omhoog schijnt.
De klimijzers aan onze voeten en de wetenschap dat de ranger van het natuurpark weet waar we wel kunnen lopen en om welke stukken we beter met een grote boog heen kunnen gaan, zijn goed voor ons zelfvertrouwen. Daarom duurt het niet lang voor de vraag zich voordoet wanneer we aan het volgende magische moment toe zijn: het beklimmen van de Großglockner.
Maar de gids zet ons met een ander voorstel weer met beide benen op de koude bodem van de Pasterze: "Als jullie willen, kan ik jullie zekeren met een touw en in een ijsspleet afdalen. Wie durft?" Hoezo, wie durft. Wat is dat nu voor een vraag! Ik in ieder geval niet. Maar anderen zijn dapperder: drie vakkundige knopen, waarvan ik de naam alweer vergeten ben, verbinden de waaghalzen met de grondankers. Het ziet er wel echt veilig uit.
De zekering beweegt nog geen millimeter. Voor iemand die, zoals wij, maar zelden in de gelegenheid is om van een ijswand te abseilen, is dit een enorme adrenalinekick. Omdat de gletsjer voortdurend in beweging is, liggen de meest veelsoortige 'speelplekken' hier op de Pasterze voor het uitkiezen. Heel spectaculair, en met een kleurenspel dat nergens mee te vergelijken is, is het bezoeken van een grot of het lopen door een ijstunnel.
Op de terugweg naar de gletsjertrein praten we nog even met een paar bergbeklimmers die net terugkomen van een tocht naar de Glockner. Ze wijzen naar de hut waarin ze de afgelopen nacht gebivakkeerd hebben en geven de route aan waarlangs ze naar boven zijn gegaan. Martin ziet onze gezichten en stelt ons gerust: "Maak je geen zorgen, wij zouden aan de andere kant de berg op gaan. Je kunt echt niet meteen met de 'Pallavicinirinne' beginnen ...! De berggidsen van Heiligenblut brengen elke gast veilig naar de top en weer terug!"
Foto's en tekst: Martin Marktl
