Tijdens deze rustige tocht over en rondom de Weissensee passeert het ene na het andere magische moment de revue. En ergens tussen het vlotvaren en een gemoedelijke wandeling neem je de serene stilte van het meer helemaal over.
Het is iets voor negenen. We zijn vroeg. Een beetje te vroeg voor Franz ‘Lacki’ Lackner, onze kapitein, die nog een paar minuten nodig heeft om het vlot dat ons straks over de Weissensee zal varen klaar te maken. Helemaal prima. Genoeg te zien. Ik tuur over het meer en geef mijn ogen de kost aan het kleurenschouwspel dat zich daar ontvouwt. Het heeft afgelopen nacht flink geregend. En bewolkt is het nog steeds. Maar geen bui op komst, want de lucht is helder en door de wolken piepen steeds grotere stukken blauw. De velden rond het meer hebben hun dorst de afgelopen uren goed gelest en het gras staat er ferm en felgroen bij. De weiden, bossen en rietgordels hullen sowieso alles in een legio groentinten. Het klaart op. De lucht lijkt wel schoongepoetst. Ik merk dat mijn ademhaling als vanzelf langzaam en diep is geworden.
Wat mij betreft kunnen we hier gewoon even wachten, maar Paul (ranger van het natuurpark) heeft een ander idee: hij neemt ons mee naar Martin Müller, de enige beroepsvisser van de Weissensee. Hij verkoopt even verderop zijn vangst. Wat hij over zijn werk vertelt, klinkt idyllisch en tegelijk als een flinke dobber. Wat de waterkwaliteit betreft is de Weissensee namelijk nog altijd onovertroffen. Hetzelfde geldt voor de verscheidenheid aan vissen die hier in groten getale rondzwemmen. Sinds hier in de jaren dertig reinanken, karpers en andere soorten werden uitgezet, is het ecosysteem wel veranderd. Zo is de meerforel nu bijna verdwenen. Martin Müller zet zich al jaren onverstoorbaar in om deze vissoort hier weer terug te krijgen. Het feit dat van de 2000 kilo die hij jaarlijks uitzet, 1980 kilo door de snoek worden opgegeten, brengt hem daar niet van af. Terug naar een eeuw geleden? Dat zou Martin, net als veel andere locals, wel willen.
Terug bij het vlot krijgen we van Lacki een korte, maar krachtige instructie: “Fiaßwackn verboten!”, oftewel: voeten binnenboord! Plaatsnemen op de bankjes en weg blijven bij de rand van het vlot. Later is er nog gelegenheid genoeg om onze voeten in het water te dompelen.
Ook ranger Paul gunt ons de tijd om in alle rust het meer in ons op te nemen. “Het eerste half uur hoor je me niet”, zegt hij, gaat zitten en maakt een paar foto’s. De zon is tevoorschijn gekomen. Het water is zo helder dat we de vissen rondom het vlot prima kunnen zien zwemmen. Een fuut zwemt een stukje met ons op. Het meer is spiegelglad. Eerst turkoois en verderop steeds wat donkerder. We varen in zuidoostelijke richting. Het vlot wordt voortgestuwd door een motorboot die met zijn 15 pk maximaal 6 km per uur haalt. Traag maar gestaag glijden we over het water. Ondanks de lage snelheid strijkt er toch een aangenaam windje over mijn gezicht. Er heerst een bijna eerbiedige stilte. Alleen aan de voorkant hoor je het water rustig tegen het vlot klotsen.
Vlakbij de zuidelijke oever steekt Paul dan van wal: hij vertelt dat de mensen rond de Weissensee het aan eerdere generaties te danken hebben dat het meer nu een natuurlijk paradijs is, omdat zij bewust hebben afgezien van de aanleg van een doorgaande weg. Dat de lokale boeren eigenlijk het recht hebben het meer te bevissen, maar hier geen gebruik van maken om de vrede te bewaren. En ook dat het meer voor 95 procent door ontelbare bronnen wordt gevoed. Een paar tellen later wijst Paul er meteen eentje aan: op de bodem is een klein rond kommetje zichtbaar. Voor ons niet erg spectaculair, maar voor de snoek die er rustig boven hangt is dit vást een lekkere douche.
Onze ‘reddings’hond Twister heeft als eerste door dat we de oever naderen en gaat alvast helemaal voorin staan. Aanmeren, over een smalle plank balanceren en hup, we staan aan wal. Voor ons strekt zich een weelderig groene weide uit: diepgroen en besprenkeld met bontgekleurde stipjes. Paul noemt het de berenweide, omdat de bijenkorven hier al eens door een grote bruine beer zijn leeggeroofd. Op de Laka, de beboste 1.851 meter hoge berg die erachter opdoemt, zijn ook al eens lynxen gespot.
Turend naar de top zie ik hoog in de lucht twee buizerds zweven. Ze gebruiken de thermiek van de berghelling om steeds hoger te komen. Intussen stijgt ook de temperatuur voelbaar. Terwijl de laatste wolken oplossen zet ons kleine clubje zich rustig in beweging. Ik sta versteld van de botanische basiskennis van mijn groepsgenoten. Van boksbaard, knautia, rolklaver en duivelsklauw tot aan het vrouwenschoentje en andere orchideeënsoorten: bijna elke bloem die Paul ons aanwijst, kennen ze bij naam.
We wandelen eerst een stukje langs de oever, om vervolgens het bos in te gaan. De schaduw is weldadig en het zachtje windje doet goed. De bosbodem voelt als een zacht, verend tapijt onder mijn schoenen.
Even later wordt het lichter in het bos en bereiken we de Paterzipf. Lacki vertelt dat we hier over miljoenen jaren oud gesteente lopen, met daarin de fossielen van wezens die die hier meer leefden. Ik denk niet dat ik vandaag het geluk heb zo snel een van deze fossielen te vinden. Dus zoek ik een plekje langs de oever, geniet van de stilte en kijk hoe Twister in het water speelt.
Terwijl ik uitkijk over het heldere water voel ik de rust om me heen ineens ook vanbinnen. Mijn dagelijks leven lijkt mijlenver weg. De to-do’s die normaal gesproken in mijn hoofd rondzingen verdwijnen naar de achtergrond, en maken plaats voor het besef dat ik dit veel vaker zou moeten doen.
Ik kan me maar moeilijk losmaken van deze plek en stap dan ook als laatste weer aan boord. De sfeer is meteen anders. Uitgelatener. Overlopend van al die nieuwe indrukken wordt er druk gepraat en gelachen.
En dan is het tijd voor het culinaire gedeelte van onze kennismaking met de Weissensee, verzorgd door beroepsvisser Martin Müller. Hij is een groot voorstander van de Slow Food-filosofie en door de ongekende kwaliteit is zijn vangst in de lokale horeca zeer bekend en geliefd. Geheel in lijn met zijn filosofie nemen ook wij ruim de tijd om te genieten van de door hem zorgvuldig samengestelde visschotel met koud- en warmgerookte reinanke en zalmforel, met een verrukkelijke citroenolie. Verder is er zoetzuur ingelegde vis, die we oppeuzelen met een glas heerlijk fruitige Oachkatzl-wijn van wijngaard TrippelGut in Midden-Karinthië.
Tijdens het eten zegt mijn Duitse overbuur die al jaren vakantie viert rond de Weissensee iets interessants: “Ik ben een fanatieke Harley-rijder, maar als ik hier aan het meer het geluid van een motor hoor, ervaar zelfs ík dat als storend.” Touché! Deze stille wateren hebben daadwerkelijk diepere gronden!
Wanneer:
Vrijdag (5 mei tot 30 juni 2023 en 8 september tot 20 oktober 2023)
Woensdag (5 juli tot 30 augustus 2023)
Vertrekpunt:
Neusach Umkehrschleife, dorpsplein
Vertrektijd | Duur:
Woensdag: 9.00 - 12.00 uur | Vrijdag: 9:30 - 12:30 uur | 3 uur
Minimum aantal deelnemers: 4
Prijs:
Volwassenen: € 61,– | kinderen (tot 14 jaar): € 31,–
Wat kun je verwachten:
Tocht door een prachtig natuurgebied onder begeleiding van een deskundige gids Rustige vlotvaart over het meer
Culinaire verwennerij met vers gevangen vis uit de Weissensee
Aanmelden:
vóór maandag / woensdag 16.00 uur
Weissensee Information Techendorf 78
0043-4713-2220
info@weissensee.com
Online boeken:
Meer magische momenten?
Als freelance copywriter van met name technische teksten voelt schrijven over de vele grote en kleine natuurwonderen van Karinthië elke keer weer als een korte vakantie.
De grote jacht naar hoogtemeters? Het afleggen van zoveel mogelijk kilometers? Dat hoeft van mij niet zo nodig. Even aandachtig stil staan levert je soms zoveel meer op. Bij doodgewone dagelijkse dingen als nieuwe uitlaatroutes verkennen met de hond, de zoveelste poging om mijn tiener de natuur in te krijgen of een rustig rondje suppen op het meer besef ik me steeds weer opnieuw hoe luxe ik het eigenlijk heb: direct voor de deur is er zoveel schitterends, ontspannends en inspirerends te ontdekken!
