Rondom de Weissensee

Het is iets voor negenen. We zijn vroeg. Een beetje te vroeg voor Franz 'Lacki' Lackner, onze kapitein, die nog een paar minuten nodig heeft om het vlot dat ons straks over de Weissensee zal varen klaar te maken. Helemaal prima. Genoeg te zien. Ik tuur over het meer en geef mijn ogen de kost aan het kleurenschouwspel dat zich daar ontvouwt. Het heeft afgelopen nacht flink geregend en het is nog steeds bewolkt. Maar geen bui op komst, want door de wolken piepen steeds grotere stukken blauw. De velden rond het meer hebben hun dorst de afgelopen uren goed gelest en het gras staat er ferm en felgroen bij. De weiden, bossen en rietgordels zijn sowieso gehuld in dertig tinten groen. Het klaart op. De lucht lijkt wel schoongepoetst en ik merk dat mijn ademhaling langzaam en diep is geworden. 

Wat mij betreft kunnen we hier gewoon even wachten, maar Paul (ranger van het natuurpark) heeft een ander idee: hij neemt ons mee naar Martin Müller, de enige beroepsvisser van de Weissensee. Hij verkoopt even verderop zijn vangst. Wat hij over zijn werk vertelt, klinkt idyllisch en tegelijk als een flinke dobber. Wat de waterkwaliteit betreft is de Weissensee namelijk nog altijd onovertroffen. Hetzelfde geldt voor de verscheidenheid aan vissen die hier rondzwemmen. Sinds hier in de jaren dertig reinanken, karpers en andere soorten werden uitgezet, is het ecosysteem wel veranderd. Zo is de meerforel bijna verdwenen. Martin Müller zet zich al jaren in om deze vissoort hier weer terug te krijgen. Het feit dat van de 2.000 kilo die hij jaarlijks uitzet 1.980 kilo door de snoek wordt opgegeten, brengt hem daar niet van af. Terug naar een eeuw geleden? Dat zou Martin, net als veel andere locals, wel willen. 

Vlakbij de zuidelijke oever steekt Paul van wal: hij vertelt dat de mensen rond de Weissensee het aan eerdere generaties te danken hebben dat het meer nu een natuurlijk paradijs is. Zij zagen bewust af van de aanleg van een doorgaande weg. Hij vertelt dat lokale boeren hier eigenlijk het recht hebben om het meer te bevissen, maar hier geen gebruik van maken om de vrede te bewaren. En ook dat het meer voor 95 procent door ontelbare bronnen wordt gevoed. Een paar tellen later wijst Paul er meteen eentje aan: op de bodem is een klein rond kommetje zichtbaar. 

Hond Twister heeft als eerste door dat we de oever naderen en gaat alvast voorop staan. Aanmeren, over een smalle plank balanceren en hup, we staan aan wal. Voor ons strekt zich een groene weide uit: diepgroen en besprenkeld met bontgekleurde stipjes. Paul noemt het de berenweide, omdat de bijenkorven hier al eens door een grote bruine beer zijn leeggeroofd. Op de Laka, de beboste 1.851 meter hoge berg die erachter opdoemt, zijn ook al eens lynxen gespot.

Turend naar de top zie ik hoog in de lucht twee buizerds zweven. Ze gebruiken de thermiek van de berghelling om steeds hoger te komen. Intussen stijgt ook de temperatuur voelbaar. Terwijl de laatste wolken oplossen zet ons kleine clubje zich rustig in beweging. Ik sta versteld van de botanische basiskennis van mijn groepsgenoten. Van boksbaard, knautia, rolklaver en duivelsklauw tot aan het vrouwenschoentje en andere orchideeënsoorten: bijna elke bloem die Paul ons aanwijst, kennen ze bij naam. We wandelen eerst een stukje langs de oever, om vervolgens het bos in te gaan. De schaduw is heerlijk en het zachte windje doet goed. De bosbodem voelt als een zacht, verend tapijt onder mijn schoenen. 

Ik kan me maar moeilijk losmaken van deze plek en stap dan ook als laatste weer op het vlot. De sfeer is meteen anders. Uitgelatener. Door alle nieuwe indrukken wordt er druk gepraat en gelachen. 

En dan is het tijd voor het culinaire deel van onze kennismaking met de Weissensee, verzorgd door beroepsvisser Martin Müller. Hij is een groot voorstander van de Slow Food-filosofie en door de ongekende kwaliteit is zijn vangst in de lokale horeca zeer bekend en geliefd. 

Geheel in lijn met zijn filosofie nemen ook wij ruim de tijd om te genieten van de visschotel met koud en warm gerookte reinanke en zalmforel. Ook is er zoetzuur ingelegde vis, die we oppeuzelen met een glas fruitige Oachkatzl-wijn van wijngaard TrippelGut in Mittelkärnten. 

Dan zegt mijn Duitse overbuur iets interessants: “Ik ben een fanatieke Harley-rijder, maar als ik hier aan het meer het geluid van een motor hoor, ervaar zelfs ík dat als storend.” Deze stille wateren hebben daadwerkelijk diepere gronden!